Waar het allemaal begon

Waar moet ik beginnen?!
Nou ik dacht: bij het begin!

Elk jaar zie ik op mijn tijdlijn op facebook deze auditie oproep voorbij komen. En elk jaar dacht ik: 'Zal ik.. Nee!! Doe is normaal!!'
Maar dit jaar was het toch even anders. Ik dacht: ik geef mij gewoon op, waarschijnlijk wordt het hem toch niet en dan zien we wel weer (met in mijn achterhoofd: Nee joh! Niks voor mij).
Dus ik braaf mijn aangemeld voor de auditie's, en ja hoor Ginno mocht auditie komen doen. 1 uptempo nummer waar het vooral om het verkopen gaat en niet om de spatzuivere klanken.

Ik met een ontspannen gevoel de auditie in, waarbij ik eigenlijk in mijn hoofd had: Dit gaat hem toch nooit worden. Maar eigenlijk vanaf het moment dat ik de ruimte binnenliep werd ik met de stap die ik zette enthousiaster over het idee dat ik mogelijk toch wel weg zou gaan.
Ik zei immers altijd tijdens mijn opleiding al: 2 jaar na DAPA wil ik gewoon even weg! En het liefste dan nog werken ook. En ja daar sta je dan voor de eigenaren van stranttent: Bugaloe.

Na een gesprek waarin we eigenlijk al aan het praten waren alsof ik de volgende dag zou vertrekken, kwamen de legendarische woorden: 'Ohja je moet nog zingen!' Nou daar ga je dan. Het nummer brengen alsof je al met je blote voeten op het witte stant van Aruba staat.
En tijdens het nummer weet ik: Jaaa... Nu komt die dancebreak.. Wat gaan we doen.. En toen ik de laatste noot voor de dancebread had gezongen: kwamen de woorden. Ja stop maar, tot hier.
Waardoor ik dacht: Oke helaas.. Het was weer een leuke auditie, maar niet voor mij jammer de bammer. Waarna ik weer even terugkwam op de aarde en hoorde: Ja dit is wat wij willen, we zien je daar zo staan! This is it.

Ja en toen was het wachten op de uitslag. Nu waren de woorden nogal lovend en moest ik vooral zelf bijkomen van de schrik. Want ja ik wilde naar het buitenland in mijn droomwereld. Maarja niet als je echt mag en je echt gaat.. ik bedoel dromen zijn bedrog toch?! MARCO??...

Naja en na een eeuwige strijd met mijzelf of ik dit wel of niet wilde doen kreeg ik het verlossende telefoontje: We willen jou sowieso meenemen. Jaa daar zit je dan met je grote mond.. En ja dan willen ze een antwoord. Waarbij ik begon met: Ja ik heb erg lang getwijfeld, het is een grote stap, ik moet veel achter laten, het is snel... Maarja ik wil het toch doen!! Ja en terwijl ik dat zei dacht ik: Huh daar was ik eigenlijk nog helemaal niet overuit. Maar tegelijkertijd ging er een last van mijn schouders dat ik de keuze eindelijk had gemaakt.
Een kans die ik niet zomaar weer zal krijgen en het komt eigenlijk te perfect uit!!

Ja en zo is het als een trein gegaan. Ik kreeg die avond al een mail (want binnen een maand zou ik vertrekken) met alle informatie. Maar ook wat ik moest regelen en die ik moest aanvragen bij de gemeente, etc.

Ja en zo vlogen de dagen voorbij. Mijn voorlopig laatste Nederlandse optreden, laatste werkdag, laatste gezinsuitje, etc.. En zo kreeg ik de 1 na de andere suprise van mijn lieve vrienden en familie! Met als klap op de vuurpijl mijn oprot feestje van gisteravond!
Iedereen voor het laatste gezien en nu een jaar weg..

En daar zit je dan.. 2 dagen voor vertrek.. Met een lege koffer naast je.. Want ja afscheid is niet mijn sterkste ding en een koffer pakken is toch wel een teken van afscheid als je het mij vraagt..
Maar zoals mijn vader mij heeft verteld: Op het vliegveld gewoon niet meer achterom kijken! Waarschijnlijk omdat ze dan met ze alle een feestje vieren wegens mijn vertrek en ze niet willen dat ik dat zie.. Maarja.. misschien ook wel niet...